ایران آبستن تغییر و تحول است. ولی آزربایجان کجا ایستاده است؟ - آراز سلیمانی

اورمو ایشچیلری :دو لت ایران از هر جانبش که بخواهیم نگاه کنیم, کنترل خودش را بر اوضاع داخلی و خارجی از دست داده است و شبیه بوکسری میماند که لحظه به لحظه به ناک داونی نزدیک میشود.شورش خیابانی کسبه ها ی تبریز در دوازده مهر و تهران در سیزده مهر با شورشها ی بعد از انتخابات اخیر ریاست جمهوری کاملاً متفاوت است. شورش ها این بار نه به خاطر رأیم کو؟ است ونه بخاطر دموکراسی طلبی, بلکه به خاطر تهدید به گرسنه ماندن طبقه وسیعی از شهروند این مملکت, یعنی بازاریها و سایر کسبه کاران. وضع و اوضاع فعلی ایران برای جمهوری اسلامی از این حیث فلاکت بار وحتی مهلک شده است که نه منبع مالی لازم در بساط دارد و نه منبع در آمد کافی, , تا بتواند مردم را راضی کند. هم سفره اش خالی است و هم انبارش. تنها تکیه گاه

جمهوری اسلامی نیرو نظامی سرگوب گرش است و آنهم تکیه گاه مطمئنی نیست وبا شورشهای مردمی همه جانبه متلاشی خواهد شد.آیا ملت آزربایجان ونخبگان و فعالین حرکت ملی آزربایجان آمادگی و پیش بینیهای لازم به این تغییر وتحولات رادارند؟ و یا این بار هم عین سال 1357 کنترل اوضاع و عنان امور رابه دست نژاد پرست و پان فارسهائی چون رفسنجانی (روباه مکار) ها و رضا ئیها, لاریجانیها ویا مشابه آن‌ها نخواهند داد؟من به عنوان یک آزربایجانی دلسوز به ملت بی پناه و بی صاحبی که به آن تعلق دارم و در عمرم سر‌خوردگی حاصل از شهروند درجه دو یا سه بودن با گوشت و استخوانم لمس کرده ام , از همه نخبگان و فعالین حرکت آزادی ملت خود, استد عا میکنم, در این روزهای بی نهایت حساس و تاریخ ساز , به دور همدیگر جمع شوند وبا عزمی واحد و راسخ از حقوق ملت خود دفاع کنند.

فارسها شب و روز با همدیگر در شورو و مشورت هستند و سعی میکنند آن آزربایجانیهارا انتخاب کنند و به جمع خود راه دهند که یک پارچگی ایران را مقدم بر تمامی حقوق ملت آزربایجان میدانندو ازیک فارس فاشیست چند پله هم جلو ترند. بدون هیچ رو در واسی واجب میدانم بنویسم: اشخاضی چون آقای بابک امیر خسروی و آقای حسن شریعتمداری.. رابی جهت نیست جلو میکشند و در سمینارهای خود روی یک صندلی مخملین می نشانندو با آب و تاب بیانیه ای هم بیرون میدهند که با شرکت آزربایجانیها تنظیم شده است.نفاق و پراکندگی ما باعث باخت ما خواهد شدو اگر آن بار هم ببازیم , برای همیشه نابود خواهیم شد.