اروميه هرگز چنين روزگاری نداشته

اورمو ایشچیلری :روزنامه تهران امروز: ديگر نبايد پرسيد درياچه اروميه خشك مي شود يا نه؟ بايد قبول كرد كه درياچه اروميه خشك شده است! آنقدر كه براي رفتن به بزرگترين جزيره، داشتن پايي براي پياده روي و جاني براي گذر از صخره هاي نمكي كافي است. ديگر نه قايقي به كار مي آيد و نه هر چيزي كه نياز به آب زياد داشته باشد. حضور كشتي هاي غول پيكر در بزرگترين رياچه شور جهان، ديگر به افسانه اي دور مي ماند. افسانه اي كه شايد نسل هاي دهه 90 به

سختي آن را از پدران و پدر بزرگان‌شان قبول كنند.

آنان كه به خاطر دارند باور نمي‌كنند، درياچه اي كه روزگاري كشتي‌هاي غول پيكر را جابه جا مي كرد امروز توان كشاندن يك قايق كوچك را هم ندارد‌ اماآن اتفاق دردناك به‌وقوع پيوسته است‌و تا امروز كسي حتي نمي داند 40 هزار فلامينگوي خوش خرامان آن، در كدام سوي جهان آواره شده اند. يا كسي آدرسي از پليكان هاي آواره چي چست ندارد. گفته مي شود تا امروز تعداد زيادي از بي زبان‌هاي‌درياچه اروميه جان داده اند و حتي «آرتمياي»‌جان‌سخت هم نتوانسته شوري اين روزها را تحمل كند و‌«جان» داده است. «مرگ» تنها واژه اي است براي آنچه كه در درياچه زيباي اروميه مي گذرد. ولي هنوز اين درياچه آن قدر زيبا و مغرور هست كه حتي در روز هاي بي كسي و بي نوايي اش هم بشود عكس زيبايي از آخرين لحظه هاي زندگي اش گرفت‌ و اين عكس تنها هديه كوچكي است ازآخرين نفس هاي عروس زيباي آذربايجان؛ نفس هايي كه ديگر به شماره افتاده است.

روزنامه تهران امروز براي نشان دادن آنچه بر ‌ درياچه اروميه رفته و تاكنون به روزنامه ها وجرايد نرسيده است، سفر به درياچه اروميه را انتخاب كرد. گزارش و عكس‌هاي تهيه شده از اين درياچه نشان مي دهد كه اگر مسئولان به داد چي چست آذربايجاني ها نرسند و اشتباهات خود را در زمينه مديريت آب و سدسازي افسار گسيخته نپذيرند و جبران نكنند علاوه بر نابودي زندگي 8 هزار كشاورز منطقه، ريزگردهاي نمكي زندگي در سه استان آذربايجان‌غربي، شرقي و كردستان را فلج خواهد كرد و جانوران‌ آن ‌منطقه هم ‌براي هميشه نابود خواهند شد. جانوراني كه تا همين چند سال پيش دور از هرگونه تهديد، ساليان سال در آرامش زندگي كرده بودند.

خشك شدن درياچه اروميه نه تنها برگي از هويت تاريخي آذربايجان ايران را خواهد كند بلكه زنگ خطري به صدا در خواهد آورد كه ديگر نشود به هيچ طرح و برنامه و لايحه اي در حوزه محيط زيست كشور اطمينان كرد پس تا آن زنگ خطر به صدا در نيامده بايد كار ي كرد كه لااقل بخشي از اين زيست بوم حياتي كشور نجات يابد.